علم پیشین الهی از دیدگاه حکمت صدرایی و سینوی و تطبیق آن با آیات و روایات

این مقاله باروش،تلفیقی،(عقلی،نقلی)وبا استفاده از منابع اسنادی وکتابخانه ای،موضوع، بررسی تطبیقی علم پیشین الهی در حکمت صدرایی و ابن سینا و تطبیق آن با آیات و روایات را به کاوش نشسته ودرصدد تبیین وتطبیق دیدگاه دو فیلسوف نامدار، شیخ الرئیس، ابن سینا و حکیم، صدرالمتالهین درباره علم پیشین الهی است.یافته ها حاکی از آن است که،علم در حکمت صدرایی، امری وجودی و دارای مراتب و در نظام مشایی، کیف نفسانی است.در حکمت متعالیه علم خداوند به ذات و علم به موجودات قبل از ایجاد و بعد از ایجاد، علمی حضوری، ولی در حکمت مشاء علم ذات به ذات و علم به صور متقرره در ذات، حضوری و علم به موجودات خارجی، قبل و بعد از ایجاد، حصولی است. بنا بر تصویری که ابن سینا از علم پیشین حق تعالی ارائه می دهد، حق تعالی قبل از خلق صور علمیه، به موجودات علم نداشته و این راه یافتن جهل در ذات حق تعالی شمرده می شود. اما در آیات و روایات، علم حضرت حق، عین ذات او دانسته شده که در هر حالی که ذات برقرار باشد، آن علم نیز موجود است، خواه صور علمیه ای موجود باشند و خواه موجود نباشند.نظریۀ صدرالمتألهین بر خلاف نظریۀ ارتسام ابن سینا دارای هماهنگی کاملی با آیات و روایات می باشد ومورد تأیید قرار می گیرد.